Pierwsze opisane wyprawy na Śnieżkę są datowane na wiek XVI, były to wędrówki naukowo-poznawcze, które w latach 1564-66 zaowocowały pomiarami wysokości masywu. Wykonano je względem Morza Północnego, Adriatyku i Morza Białego co spowodowało późniejsze rozbieżności na mapach i w opisach turystycznych. W roku 1681 aby podkreślić przynależność Karkonoszy do Śląska otwarto na Śnieżce Kaplicę Św. Wawrzyńca - patrona poszukiwaczy skarbów, która począwszy od roku 1708, kiedy to zaczęto odprawiać tam nabożeństwa, przyciągała tłumy pielgrzymkowe liczące co najmniej kilkaset osób. Od roku 1824 pełniła ona dodatkowo rolę schroniska. Stan taki trwał aż do roku 1850, gdy po śląskiej stronie powstał wreszcie duży osobny budynek. Tuż przed końcem stulecia, bo w roku 1899 utworzono na Śnieżce obserwatorium meteorologiczne, w którym od początku 1900 roku, do dziś prowadzone są obserwacje. Był to wówczas najdroższy w Europie obiekt, bowiem cały transport materiałów użytych do budowy został wniesiony na górę na plecach tragarzy. Dopiero pięć lat później dla wygody pracowników schroniska i obserwatorium, wybudowano drogę jezdną tzw. Drogę Jubileuszową. Obecne, czwarte już   schronisko, bo   poprzednie   płonęło   dwa razy, powstało w roku   1974   według   projektu   arch. W. Lipińskiego i W. Wawrzyniaka. Wyglądem przypomina ono trzy talerze umieszczone na sobie. W najwyższym z nich znajduje się obserwatorium IMGW, które od kilku lat można zwiedzać w okresie letnim.

Ze Śnieżki doskonale widać panoramę Karkonoszy, Kotlinę Jeleniogórską, Czeskie Karkonosze, Góry Wałbrzyskie, Kamienne i Sowie, Góry Stołowe i Orlickie a nawet Śnieżnik. Widać też czasami Wrocław, a w zasadzie tylko łunę nad miastem powstałą w wyniku oświetlenia ulicznego, ale żeby ją zobaczyć trzeba pracować na górze. Wynika to z faktu, że jest mało dni w roku, kiedy widoczność pozwala na obserwację odległych punktów, a poza tym zdarzają się one często zimą, gdy dostęp turystów do szczytu jest mocno ograniczony.