Od przystanku Biały Jar [1] idziemy przez pewien odcinek głównymi ulicami Karpacza (m.in. ul. Linową, Karkonoską, Saneczkową) ścinając niejako główną szosę wijącą się do góry serpentynami. Po ok. 30 minutach docieramy do Karpacza Górnego. Zwróćcie w tym miejscu uwagę na wspaniały widok po prawej stronie. Prawda, że pięknie? Jeszcze z 200 m stromego podejścia i widać, nieco schowaną za drzewami, tudzież straganami z kapciami i tym podobnym folklorem, sylwetkę wieży i kościółka Wang. Można go zwiedzać w wyznaczonych godzinach. więcej >>

Kościółek Wang [2] zostawiamy z tyłu i po chwili wkraczamy na teren Karkonoskiego Parku Narodowego. W związku z tym pamiętajcie, że od tego momentu należy przestrzegać regulaminu wewnętrznego KPN. Teraz pozostało nam ok. 2 km do Starej Polany. Wędrujemy utwardzoną drogą, zbudowaną z kamienia, która umożliwia dojazd terenówek i ciężkiego sprzętu do wyżej położonych schronisk, m.in. na Śnieżkę. Po naszej lub Waszej lewej stronie rozpościera się wspaniały obraz tej części Karkonoszy, z wyróżniającym się masywem Śnieżki (1602 m). Po przejściu ok. 1/3 drogi od Wangu do Starej Polany, łączymy się ze szlakiem żółtym z Borowic, natomiast po ok. 200 m szlak żółty skręca w prawo, żeby ponownie dołączyć do nas na Polanie (1067 m).

Stara Polana (1050-1100 m) [3] - nazwa tego miejsca jest bardzo stara i pochodzi jeszcze z czasów, gdy w Karkonoszach masowo karczowano lasy. Na wprost widać doskonale grań Kotła Wielkiego Stawu, a po prawej stronie Słonecznik (1423 m). Sam Wielki Staw można zobaczyć z góry idąc szlakiem czerwonym po grzbiecie. Nie ma tam bezpośredniego dojścia z dołu ze względu na to, że jest to rezerwat ścisły.












Wracamy jednak na szlak. Dzisiaj jest słoneczny letni dzień, tak więc posiadając twarde obuwie możemy bez obaw pójść drogą przez las, a zapewniam Was, że naprawdę warto! Po ok. 15 minutach od poprzedniego skrzyżowania docieramy do "Domku Myśliwskiego". Widzicie go po swojej lewej stronie. Powstał on w roku 1924 i wówczas nazywał się "Św. Leonard nad Małym Stawem". Jak zapewne się domyślacie, służył myśliwym, którzy przyjeżdżali do posiadłości Schaffgotschów na polowania. Od Domku Myśliwskiego jest już naprawdę niedaleko do Schroniska Samotnia i Małego Stawu nad którym ten obiekt się znajduje. Po drodze mijamy jeszcze potok, zarośla kosodrzewiny i głazy narzutowe. Po ok. 20 minutach przed naszymi oczami wyrasta przepiękny widok: kocioł ze żlebami, liczne strugi wody wypływające wprost ze źródeł i spływające po skałach, a na dole górski staw i dach ponoć najpiękniejszego karkonoskiego schroniska. Według osób pracujących w Samotniej najpiękniej jest tutaj jesienią, a najmniej bezpiecznie zimą, kiedy zagrożeniem są śnieżne nawisy i lawiny. Z tego też względu zimą ten fragment szlaku jest zamknięty. Jeśli chodzi o Kocioł Małego Stawu to uważam, że jest wspaniały zarówno jesienią, zimą jak i latem i naprawdę niech żałują Ci, którzy nie zabrali ze sobą aparatu, ale też Ci co go nie widzieli na własne oczy.
Ok. Ja poczekam kwadrans a Wy zajrzyjcie koniecznie do schroniska, bo być w Karkonoszach i nie być w Samotniej to wielka strata!

Schronisko Samotnia [4] Budynek schroniska w obecnym kształcie powstał w l. 1922-23 na miejscu starego z 2 poł. XIX w. Jeszcze wcześniej, bo w XVII w. stała tutaj buda pasterska. Na dachu budynku znajduje się mała wieżyczka, sygnaturka z dzwonem alarmowym, natomiast same wnętrze przypomina przytulną góralską chatę, co je zresztą odróżnia od innych karkonoskich schronisk mających wygląd bardziej hotelowy. Na miejscu znajduje się dyżurka GOPR-u, bufet i hotel. Ceny wysokie, ale miejsce też jest szczególne. Schronisko schowane w dolinie i oddalone nieco od głównej drogi jezdnej na Śnieżkę. Jednym słowem miejsce dla romantyków i entuzjastów gór. Polecam!

Schronisko posiada własną stronę internetową - www.samotnia.com.pl

Strzecha Akademicka [5] Samo schronisko powstało w 1896 rok, natomiast widoczny obecnie budynek pochodzi już z XX wieku, a dokładniej roku 1907. Obiekt jest drugim, co do wielkości w Karkonoszach.
Przez Polanę Złotówka przebiega szlak żółty, który dalej schodzi do Kotła Białego Jaru (zejście do Białego Jaru jest zamknięte w okresie zagrożenia lawinowego), a w przeciwnym kierunku może Was doprowadzić aż do Karpacza (Biały Jar), czyli jeśli ktoś ma już dosyć wędrówki pod górę to może zejść nim na dół docierając do pkt. naszego dzisiejszego wyjścia. Na przeważającym odcinku szlak ten biegnie trasą naturalnego toru saneczkowego, na którym zresztą czasami odbywają się zawody.

Opuszczamy polanę, znowu wspinając się do góry kamienną drogą. To ta sama droga transportowa, którą zostawiliśmy za starą Polaną. Uważajcie na samochody! - żartowałem :)), ale rzeczywiście czasami pędzą tędy samochody terenowe z... lub do schronisk. Niemniej jednak w górach jest taka cisza, że jadący samochód słychać z odległości kilometra. Droga ta po chwili skręca na prawo i za tym zakrętem widać przez moment z lewej strony Biały Jar. Bardzo niebezpieczne miejsce jeśli chodzi o lawiny. W 1968 roku lawina zasypała tam 19 osób z wycieczki idącej czarnym szlakiem na Śnieżkę. Była to największa, odnotowana w Karkonoszach tragedia!


Jeszcze z 500 m i wchodzimy już na Równię pod Śnieżką. Przed nami skrzyżowanie ze szlakiem czerwonym obok tzw. Spalonej strażnicy. Szlak czerwony biegnie głównym grzbietem Karkonoszy, często przekraczając na moment granicę polsko - czeską. Stąd miedzy innymi jego nazwa: "Droga przyjaźni polsko-czeskiej". W pobliżu skrzyżowania znajdują się słynne i równie niebezpieczne dla turystów torfowiska.

Przełęcz pod Śnieżką (Śląski Dom) [6] Na fotografii widać ścianę północną budynku od strony szlaku z Kopy. Obok schroniska znajduje się ważny węzeł szlaków. Szlakiem niebieskim oraz czerwonym można wejść na Śnieżkę. Oba te szlaki prowadzą dalej na Czarny Grzbiet, by dotrzeć ostatecznie do Przełęczy Okraj. Szlakiem czarnym możecie zejść do Białego Jaru i dalej historyczną "Śląska Drogą" dotrzeć do Karpacza (Biały Jar). UWAGA! Kocioł Białego Jaru zimą oraz w okresie zagrożenia lawinowego jest niedostępny dla turystów!
W drugą stronę czerwony szlak schodzi Kotłem Łomniczki w kierunku "Schroniska nad Łomniczką", by ostatecznie doprowadzić Was do Karpacza (Biały Jar). Wędrówka Kotłem Łomniczki bywa niebezpieczna w pewnych okresach roku. Zdarzają się tam lawiny zarówno śnieżne jak i osunięcia rumowiska skalnego. Weźcie to koniecznie pod uwagę! UWAGA! Szlak czerwony biegnący Kotłem Łomniczki jest tzw. drogą letnią, zamknietą zimą oraz w okresie zagrożenia lawinowego, także czasowo zamykaną z innych powodów bezpieczeństwa.

My jednak dzisiaj mamy w planie zdobycie Śnieżki. Ustalenie drogi powrotnej zostawiam Wam, przy czym ja osobiście staram się nie wracać tym samym szlakiem. Istnieją dwie alternatywne możliwości zdobycia szczytu. Możecie iść do góry stromym podejściem prowadzącym na szczyt zakosami (czas wejścia ok. 30 minut) lub łagodniejszą drogą transportową tzw. Drogą Jubileuszową, która wspina się na Śnieżkę trawersem (45 minut), ale zimą jest zagrożona lawinami i zamknięta! Jeśli wybierzecie skrót to radzę przygotujcie się na naprawdę duży wysiłek, szczególnie palacze, którym radzę robić przerwy! Trudy wejścia nagradza wspaniały widok na Równię pod Śnieżką - wielkie wypłaszczenie porośnięte kosodrzewiną. Szczególnie przyjemnie dla oka, wygląda z góry siatka dróg jezdnych i ścieżek, które ciągną się daleko grzbietem w kierunku zachodnim. Po tych małych, żółtych ścieżkach poruszają się, jeszcze mniejsze postacie turystów.

Zimą wszystkie wejścia na szczyt są niebezpiecznie oblodzone i wymagają posiadania raków na buty. Poza tym Śnieżka jest wtedy bardzo często zakryta chmurami i mgłą. Pamiętajcie o tym, żeby w razie wątpliwości zapytać w schronisku o warunki wejścia na górę. Pracownicy schronisk przebywają tam przez długi czas i mogą lepiej się orientować, co do warunków panujących w górach.

Jesteśmy na najwyższej górze "Gór Olbrzymich" - Śnieżce 1602 m . Dziękuję wycieczce za wspólnie spędzony czas. Może jeszcze kiedyś, gdzieś razem się wybierzemy ...?